25. Winterstalling

We kunnen nu echt niet langer wachten. Het is koud, de winter is in aantocht en de havenmeester wordt ongeduldig. De boot moet de kant op. Ideaal om haar van achter het huis leeg te halen. De zeilen, de kussens, het beddengoed, de boeken, de kaarten en alle andere zaken die vochtig of muf kunnen worden, gaan eraf of eruit. Gelukkig hebben we een ruime zolder… En dan het grote kunststuk: de mast moet naar beneden. Een van de redenen waarom we juist deze boot wilden hebben is het feit dat je zelf je mast kan laten zakken. Geen dure hijskraan meer nodig maar een simpel sprenkeltje dat waar en wanneer jij het wilt, het werk voor je doet. Toch wel een beetje eng natuurlijk. Je hebt geen idee hoeveel de mast weegt en of je het makkelijk in je eentje zal kunnen tillen. De gebruiksaanwijzing beweert van wel, maar ja, het zal tegenvallen en hij stort uit je handen op het dak van de kajuit. Je moet er niet aan denken… 


  







 Het toeval wil dat net mijn broer en schoonzus een weekje bij ons logeren. Zij zijn vijf jaar geleden met hun catamaran vanuit Harlingen naar het Caribisch gebied gezeild en zijn nu voor het eerst in Nederland op familiebezoek. Henk is het ideale proefkonijn. Hij is groot en sterk en hij vindt het leuk om te helpen. Eerst goed nadenken met het hoofd hoe alle lijntjes moeten lopen en dan is het ook zo gepiept. Het is inderdaad een fluitje van een cent en je zou het best in je eentje kunnen doen. Goed om te weten voor wanneer we ooit langdurig verwaaid liggen op de terugweg vanuit Denemarken. Binnendoor naar huis is dan een reële optie.   






We varen ook onze Kolibri 560 Mathilda terug van haar logeeradres naar huis. Ook voor haar is de tijd gekomen. Zoon Michiel maakt het rode gevaar winterklaar en daarna motoren we in optocht naar de plaatselijke jachthaven. 








Het laatste beetje antivries erin en dan met de kar de wal op. Het onderwaterschip van de Sylke ziet er nog heel netjes uit. Alleen wat roest bij het ijzeren mangat van de dieseltank. Dat is in het voorjaar zo verholpen. De NB en de Kolibri staan op de parkeerplaats gezusterlijk naast elkaar.   Heel handig en gezellig voor als we in het voorjaar weer gaan klussen. Zo ver is het echter nog lang niet. We zullen de komende maanden niet veel meer kunnen doen dan regelmatig even langfietsen om beide dames een aai over hun bolletje te geven.

24. Zeilen in Friesland







We blijven dus in de buurt. Gelukkig hebben we nog een prachtig weekend met warm zomers weer. We varen richting Grou, leggen de boot voor anker op de Peanster Ie en nemen een duik. Het water moet wel bijna subtropisch aanvoelen voordat wij ons daartoe laten verleiden, en zo ver is het blijkbaar nu. 



 Dat is zeker een vermelding waard!Ik zal u niet vermoeien met foto’s van ons in badpak. Geloof me: de Sylke is mooier in haar natte nakie: ze is minstens 50 jaar jonger, gladder van huid en zij heeft nog wel al haar verleidelijke rondingen!


Het water is inderdaad lekker opgewarmd zo aan het einde van de zomer. Het is leuk om wat rondjes rond de boot te zwemmen, uit te puffen hangend op een fender (dat krijg je als je veel te weinig zwemt) en haar vanuit het water te bekijken. Ons Engelse bijbootje hebben we ditmaal mee. Even de waterlijn schoonmaken en een paar leuke plaatjes schieten. Het roeit echter voor geen meter met de boomstammen die erbij horen. Goed dat we dat weten; daar moeten we wat anders op verzinnen. Voordat we het in de gaten hebben loopt het seizoen alweer ten einde. We poetsen en verfraaien nog een beetje: een laatje hier en een lijntje daar. Lekker wat aanrommelen. In de spaarzame najaarsweekenden dat het niet regent, maken we tochtjes door smalle slootjes en ondiepe meertjes. Via de Modderige Bol en het Grytmansrak naar de Grutte Krite; aan een landje liggen in de Holstmar. Wat een gezellig klinkende namen hebben die Friese watertjes toch. Het is alweer een tijd terug dat we hier zijn geweest; zeg maar een boot of drie geleden...Earnewâld (voor buitenlanders: Eernewoude) wordt weer bezocht. Wat ons betreft een van de liefste watersportdorpjes in de omgeving. We meren af in een box in het kleine, ondiepe haventje; we passen er met deze boot weer in! 

De Alde Feanen en de Princenhof brengen een heleboel fijne herinneringen naar boven. Herinneringen uit mijn jeugd maar ook herinneringen van zwoele zomerse dagen met onze eigen kinderen. Zij waren nog klein en wij hadden nog geen boot: een grote Canadese kano huren en dan met lunchpakketjes, handdoeken en zonnebrand de hele dag het water op. Watersport hoeft niet duur te zijn. Terug door de smalle Geau. De bootjes liggen in een lange sliert afgemeerd aan de landjes van de Marrekrite. Men geniet van een bescheiden najaarszonnetje. Het overgebleven vaarwater is ongeveer één boot breed. Een meneer zit -met een biertje in de hand- met belangstelling vanaf zijn achterdekje de passerende scheepjes te bekijken. Hij ziet ons, kijkt ons na, steekt met een grote grijns zijn duim op en roept: “mooi scheepje meneer” Dan kan je dag toch niet meer stuk?!

23. Sierra-Yankee-Lima-Kilo-Echo







Dank voor uw reacties: mondeling, via de mail of via de blog. Wat fijn dat u zo braaf aan mijn oproep gehoor heeft gegeven! Al die positieve reacties doen mij goed en stimuleren me om hiermee door te gaan. Hopelijk kan ik u ook tijdens het vervolg van het verhaal blijven boeien. Ik doe in elk geval mijn best! De vakantie is voorbij en het gewone leven is weer begonnen. Doordeweeks moet er gewerkt worden maar in het weekend storten we ons vol overgave op de boot. Een van de eerste dingen die we doen is de boot hernoemen. Ik weet het: eigenlijk hoor je dat bij een schip niet te doen. Dat zou maar ongeluk brengen. Maar komaan, we tarten het lot en doen het toch! Niet in de minste plaats omdat we gemerkt hebben dat de Engelse naam niet zo makkelijk te spellen is door Nederlandstalige havenmeesters. Niet dat Sylke dat wel is, maar het is in elk geval een stuk korter.


 

 

De plaklettertjes “Marguerita II” en “M.Y.C.” peuteren we van de boot en we vervangen ze door “Sylke” en “Nes”. Waarom Sylke? Zo heette onze vorige boot ook. Die was min of meer vernoemd naar de oudste van onze twee teckels. Zij was een schat van een hond en is inmiddels overleden. We vinden de naam nog steeds leuk: hij doet een beetje aan “zeilen” denken en je hoort hem niet zo vaak. Binnen de diverse zeilclubs staan we bovendien bekend als Bob en Anita van de Sylke. Waarom zouden we dat veranderen? Never change a winning team!







De Sylke blijft de rest van het seizoen in onze achtertuin liggen en is dus doorlopend beschikbaar. Dat is aan de ene kant een groot voordeel. Zeker als het op klussen c.q. lekker rommelen aankomt. Aan de andere kant is het ook een nadeel omdat we er nu niet meer aan toe komen een tocht op open water te maken. Het kost zeker een halve dag om aan de kust te komen en dan moet je natuurlijk ook nog een keer terug. Er blijft dan weinig tijd over voor een flinke zeiltocht op de grote plas. Twee maal in een weekend het Prinses Margrietkanaal afmotoren is ook niet onze hobby. Leuk voor een keer, maar het moet niet te vaak gebeuren. Troost u dus, arme zielen die jaloers naar onze boot in de achtertuin kijken: het is niet allemaal goud wat er blinkt! Hoewel, ons liggeld is wel zeer minimaal natuurlijk, namelijk helemaal niets…

22. Terugblik en reacties

Dankzij ons netbook met daarop het navigatieprogramma WinGPS4 Navigator (Stentec, Heeg) kunnen we na afloop van deze reis de totale gevaren route tot in de details terugzien. Het kleine zusje van de laptop is ons trouwens uitstekend bevallen. 




Ze heeft een grote accucapaciteit, gebruikt weinig stroom en is zeer bedrijfszeker. Behalve dat ze onderweg als extra navigatiemogelijkheid diende (we hebben ook een plotter aan boord), heeft het de leuke bijkomstigheid dat je thuis op de bank nog eens rustig kan nagenieten. We hebben de route zelfs uitgeprint en in de keuken op het prikbord gehangen. Elke dag valt ons oog er wel even een momentje op en dan denken we weer: tsjee, wat hebben we toch een mooie reis gehad!


Ik heb met veel plezier dit verhaal verteld. Waar ik zo nieuwsgierig naar ben: wie heeft het nu eigenlijk gelezen…? Graag zou ik uw reactie ontvangen. Hoewel de eerste aanleiding van deze blog nu is verteld, betekent dit niet het einde van het verhaal. Er gebeuren nog zoveel leuke en interessante dingen en ik ben nu zo gewend aan mijn wekelijkse schrijfuurtje: waarom zou ik stoppen? De belevenissen met de NB blijven de hoofdmoot vormen, maar nu en dan zal er ook wel eens een ander onderwerp langskomen. ’s Winters valt er nu eenmaal niet zoveel te beleven op en rond het water; met bootjes bedoel ik! Schaatsen is een heel ander verhaal en dat hebben we deze winter ook genoeg gedaan, maar daarover later!