63. Knutselen 3

En het blijft maar mooi weer. Lekker warm, een zonnetje en weinig wind. De boot achter in de tuin, de garage met al het gereedschap bij de hand en de verzorging van de inwendige mens is ook geregeld. Het laatste knutselweekend is voorbij. Bob valt straks in een diep zwart gat, want alles is KLAAR!  Er zit sinds dit weekend een rail op de mast om het oog voor de uitzetboom op te schuiven, de uitzetboom zelf hangt aan de zeerailing, de AIS is klaar,   de accumonitor is ingebouwd, shockkoordjes zijn gemonteerd, er zitten sloten op de ankerbak, de plotter heeft een upgrade gehad, de windschermpjes zijn opgehangen, de touwclips hangen klaar, de gastankjes staan weer op hun plek en de gasleiding is gecontroleerd. Op de to-do lijst is alles afgestreept, de garage is leeg en de boot is weer vol. Het gras is gemaaid, de hond is getrimd; wat let ons: morgen misschien even op het meer een paar rondjes callibreren. Goede Vrijdag vrij en dan naar het IJsselmeer? De verwachtingen zijn goed, dus wie weet. Het zeilseizoen gaat nu echt beginnen!

62. Knutselen 2

De boot ligt alweer twee weken in het water en we hebben het er maar reuze druk mee. Nou ja: “we”, eigenlijk vooral Bob. Het weer tijdens de weekenden is schitterend, dus het is echt geen straf om lekker buiten wat aan de boot te rommelen.

 

Eerst het project windmeter.. Gever op het topje monteren en draad door de mast trekken. Gelukkig gaat het in één keer goed. Een paar weken terug, op Sint Maarten, ging het bij broer Henk met zijn mast van meer dan 17 meter hoog nog even goed verkeerd. Maar ja, daar leer je van. Daarna de draad in de kajuit vanaf de mastvoet naar achter trekken. Dat kost aardig wat hoofdbrekens. Je kan wel zien dat de originele bedrading is aangelegd toen de opbouw nog niet aan de romp vastzat. Ja, zo kan ik het ook! Uiteindelijk met veel gedenk en gepriegel komen we tot een "optisch verantwoorde" oplossing. Dan een groot gat boren voor de meter zelf. Er zit een aardige pukkel elektronica achter, tel daarbij de stekkertjes en twee junction boxes en je hebt veel diepte nodig. De juiste plek bepalen kost dus ook weer heel wat gepuzzel. Maar goed, dan heb je ook wat. Alles werkt in één keer. De meter “praat”, precies zoals de bedoeling is, via Seatalk met zijn maatjes de stuurautomaat en de Bidata en het eindresultaat ziet er ook nog mooi uit. Het zit ons mee. We moeten nog wel even een keer rondjes varen om te callibreren, maar verder is het project windmeter klaar. 

 

 

Met Pinksteren heen en weer naar Engeland gaat ons ’s nachts natuurlijk veel stroom kosten. Om het verbruik een beetje in de hand te houden kopen we een zuinige LED lamp voor in het driekleuren toplicht. We schroeven het toplicht open en wat schetst onze verbazing: er zit al een LED lamp in. We kunnen ons niet voorstellen dat dat -tig jaar geleden bij de aflevering in Engeland er al standaard in zat. Maar we kunnen ons helemaal niet voorstellen dat de bejaarde, niet zo handige, vorige eigenaar dat zelf heeft veranderd. Verrassing dus. Het blijkt wel een wit LED licht te zijn. Het probleem daarvan is dat het het groen in het toplicht blauw maakt. Dat schijnt voor rare verrassingen te zorgen in het donker: andere schepen snappen namelijk niet goed wat eraan komt. Het nieuwe licht is een warm LED licht. Daarbij blijft groen ook groen. Het is weer iets nieuwer, iets feller en iets zuiniger in het gebruik. Het gaat er dus toch maar in. Straks nog een accumonitor erbij en we zitten wat stroom betreft helemaal safe!We beginnen langzamerhand de boot weer een beetje in te pakken en aan te kleden.

Over "safe" gesproken: Kabouter Puntmuts gaat ook mee. Officieel is de naam "Safety Plug", maar dat klinkt een beetje raar. Het lijkt op een pilon voor in het verkeer, maar is het niet. We hebben altijd een setje houten pluggen bij ons voor het geval dat onderweg een afsluiter het begeeft. In de Carieb zagen we dit leuke ding, ook in Nederland te koop. Zacht plastic/schuim dat in gaten van allerlei afmetingen te draaien is, maar ook gebruikt kan worden om onregelmatige scheuren in de romp mee te dichten. Nou zijn we niet van plan om dat uit te proberen, maar voor een wat groter gat, te groot voor een plug, lijkt hij heel handig. Weegt niets, proppen we in de bakskist en gaat dus ook mee.

61. Knutselen 1

Het zeilseizoen is begonnen. Of eigenlijk: de knutselmaand is weer begonnen. Op 1 april gaat de Sylke meestal te water omdat dan de brugbediening in Friesland ook weer start. De maand april is vaak te koud om te zeilen; we leggen de boot daarom achter het huis en gaan aan de slag. De havenmeester ondervindt dit jaar echter wat problemen van mechanische aard en daardoor wordt het 2 april. Ook niet erg, misschien zelfs wel des te beter, want op 2 april hebben we een schitterende zomerse dag met temperaturen van ruim boven de 20 graden. Wat wil je nog meer als start van het seizoen! Er heerst een gezellige “buzz” op de jachthaven annex camping. Vooral de kampeerders zijn in grote aantallen aanwezig om hun caravan met toebehoren neer te zetten/op te bouwen… Hebben die iets meer haast dan de bootjesmensen? Genieten zij nog meer van het mooie weer? Of hebben de booteigenaren geen zin om zich met dit weer op de anti-fouling te werpen? Enfin, we zijn daardoor gelijk aan de beurt en voor we het weten ligt de Sylke er alweer in. 

We duiken snel ondersteboven met de kop in de bakskist om te kijken of de nieuwe schroefas-afdichting het houdt: je zal je bootje toch linea recta naar de bodem zien zinken… Maar nee, gelukkig blijft hij drijven. Eén druk op de knop en de motor loopt weer alles een zonnetje. Zo snel we in het water liggen, zo snel varen we ook weg; dan halen we nog net de brug voor de middagpauzesluiting. Eenmaal thuis gaan we gelijk aan de slag. Zoonlief komt gelukkig helpen. Eerst de mast die plat ligt, van de boot tillen en verhuizen naar de tuin. Op de boot ligt hij voorlopig alleen maar in de weg.

Daarna beginnen we met de opbouw; het is tenslotte prachtig weer. Ik ga lekker in T-shirt en korte broek met daaronder, heel modieus, bootlaarzen. Eerst schoonmaken, dan met cleaner/was insmeren en daarna weer uitsmeren. Met ons drieën kruipen we als goed-getrainde baby estafettelopers achter elkaar aan. In dit soort situaties ben ik altijd weer heel blij dat we “maar” een boot van bijna 7,5 m hebben! In een mum van tijd glimt de boot ons tegemoet. De waterzak ligt al dagen in ons bad te weken. Met allerlei verschillende middelen erin. We proberen hem van binnen brandschoon te krijgen en fris te laten ruiken. Zoals bij vele anderen, smaakt ook ons water muf wanneer het uit de kraan komt. Maar waarom? Wat is de oorzaak? Is het het soort plastic waar de VETUS-zak van is gemaakt? Vorig jaar hebben we al een drinkwaterfilter voor de kraan geplaatst. Dat helpt wat, maar is niet de ultieme oplossing. Toch maar eens naar de vulslang van de waterzak kijken. Deze is doorzichtig. Hij loopt door de ankerbak heen en door een opening in de klep komt er licht bij. De slang is van binnen dan ook groen/bruin uitgeslagen en ziet er vies uit. Alg: zou dat de oorzaak zijn? We gaan de slang in elk geval vernieuwen.  

Bob sloopt de slang eruit en vervangt hem door een ondoorzichtig exemplaar. Daarna de doorvoer in de ankerbak dichtkitten en klaar. De slang van de waterzak naar de kraan is van hetzelfde materiaal gemaakt. Alleen een stuk langer om te vervangen. We hopen maar dat op dit traject niet de oorzaak ligt. We spoelen de waterzak nog -tig keer uit en daarna kan ik eindelijk zelf weer in bad.

Zoals bekend gaan we met Pinksteren meedoen met de Small Ships Race naar Lowestoft. Natuurlijk willen we dan de boot in onberispelijke conditie en goed uitgerust hebben. De afgelopen bootloze weekenden hebben we dan ook gebruikt om (geheel tegen onze zin, ja, ja…) alle bekende watersportwinkels langs te rijden, aanbiedingen te vergelijken en overal wat te kopen. Bob houdt van knutselen, hij houdt van metertjes, hij is handig met elektriciteit en hij heeft nu wat meer tijd. Een ideaal moment om wat leuke dingen in te bouwen die we toch al graag wilden hebben. Nu met de “race” in het vooruitzicht hebben we eindelijk een goed excuus om ze ook allemaal aan te schaffen. Zo liggen er in de logeerkamer verschillende doosjes klaar. Te beginnen met het meest spannende project: een Raymarine ST-40 windmeter die Bob gaat koppelen aan de ST-40 Bidata en de stuurautomaat. Verder een AIS ontvanger voor zowel op de laptop als de plotter. Dat geeft vooral mij een veilig gevoel bij het ’s nachts oversteken van de Noordzee. Bovendien nog een accumonitor voor het tijdens de overtocht in de gaten houden van het stroomverbruik en een LED-toplicht voor het verminderen van datzelfde stroomverbruik. Ik heb me (als bezorgde echtgenote) tijdens het winkelen vooral gericht op veiligheid. Ook daarvoor hebben we het een en ander ingeslagen. Dus: genoeg te vertellen. Wordt vervolgd!