101. Foto's kwijt!

Ik kreeg vorige week een brief van een telefoonwinkel. Ik “mocht” weer een nieuwe telefoon uitzoeken volgens de aanbieder van mijn telefoonabonnement. Ik was heel blij met het aanbod want het apparaat dat ik had, beviel voor geen meter. Te langzaam, te ingewikkeld, te veel van alles. Ze hadden blijkbaar meer klachten gehad want het abonnement met bijpassend toestel werd een half jaar voor tijd vrijgegeven.

Als je iets doet, moet je het goed doen. Eerst mijn maandelijkse afrekeningen maar eens goed bekeken. Daarna heb ik langdurig over het internet gesurfd om een abonnement te vinden dat bij mijn verbruik past. Vervolgens heb ik bij deze en gene wat rondgevraagd of zijn of haar toestel bevalt en hier en daar zelf wat toestelletjes uitgeprobeerd. Het was toch geen mooi weer, dus ik had alle tijd. Het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat.



Maandag gelijk naar de winkel. Dan kom je thuis met zo’n klein doosje en dan ga je de hele avond alles in zitten stellen, contacten overzetten, favorieten op internet aangeven en leuke apps laden. Zo kwam ook opeens mijn hele Picasa webalbum voorbij. Daar zitten honderden foto’s in die ook op mijn pc staan. Die hoef ik dus niet op mijn telefoon te hebben; dat neemt alleen maar ruimte in.
Als ik een email op de telefoon weggooi, blijft hij wel gewoon op de hoofdcomputer staan. Met dit in mijn achterhoofd gooi ik dus het webalbum in de “prullenbak” van de telefoon. Helaas bleek dat later wel een heel erg definitieve actie. Het webalbum is nu dus ook van mijn pc af.
Potverdikkeme, mijn weblog heeft het webalbum nodig om mijn foto’s voor de blog te downloaden! Het album is nu dus leeg. Resultaat: alle foto’s van het weblog zijn zwart geworden met een vriendelijk uitroepteken erin….

Nu is Bob toevallig de computernerd van onze familie. Dus nadat ik het zelf tevergeefs had geprobeerd, werd hij ingeschakeld om ook een poging te wagen het album weer te vullen. Helaas. Enkele uren later waren we het erover eens dat dat niet gaat lukken.

Er zit maar een ding op en dat is stuk voor stuk alle foto’s opnieuw bij de stukjes zetten. Ik ben bij blog 100 aangeland; gemiddeld staan er vier foto’s bij een blog, dus dat betekent ruim 400 foto’s met de hand overzetten. Het is niet anders, dus ik begin er maar mee. Van achteren naar voren zodat de laatste stukjes weer het eerst hun plaatjes terug hebben. Ik weet niet of ik het einde haal, maar u begrijpt: het kan wel even gaan duren voordat alles op orde is!

U bent gewaarschuwd: pas op met een nieuwe telefoon!

100. Gondelvaart

Augustus en september zijn in Friesland de maanden waarin elk zichzelf respecterend dorp zijn eigen dorpsfeest houdt. Alle huizen in het dorp zijn versierd, er zijn een paar kermisattracties, er staat een feesttent in het drassige weiland, er wordt veel gedronken en de geijkte TOP-40 coverband doet zijn kunstje.



Al meer dan 60 jaar organiseert ons buurdorp Aldeboarn elke laatste vrijdag van augustus als onderdeel van alle festiviteiten “de Gondelvaart”. Elke buurt van dit dorp bouwt zijn eigen gondel. Nou ja, gondel? Ik weet niet hoe ze aan die term komen. Het lijkt in de verste verte niet op een gondel: het is een platte dekschuit. Hij wordt voortgetrokken door een mini sleepbootje en op de achterkant doet een bemanningslid met een vaarboom verwoede pogingen het gevaarte uit de kant te houden. Er doen een stuk of 15 gondels mee.
De buurten maken er drijvende voorstellingen van met op de gondels bewoners als verklede acteurs. Dit alles wordt met behulp van ronkende generatoren op de achterplecht feeƫriek verlicht. De gondels worden zodra het donker wordt stapvoets door de 2 kilometer gracht van het dorp getrokken. Een keertje heen en een keertje terug. Tweemaal kijken voor de prijs van een. Het dorp is klein, de gracht is smal. De toeschouwers zien de gevaartes op anderhalve meter afstand voorbij schuiven. De tuinen en de straatjes aan het water zijn versierd met lichtjes en langs de kant staan zeker 10.000 bezoekers. En dat terwijl er in het hele dorp maar 2000 mensen wonen.



We zijn een paar jaar niet geweest, maar dit jaar pakken we de fiets en gaan er weer heen. Gelukkig voor de organisatie en de kijkers is het zowaar redelijk droog; dat is voorgaande jaren ook wel eens anders geweest. De toeschouwers worden verwend met originele en iets minder originele schuiten. Maar om de kwaliteit van de bouwsels gaat het eigenlijk helemaal niet. Wat het hem doet is de sfeer. De vaders en moeders met slaperige kindjes die langs de kanten zitten: de lichtjes in hun verwachtingsvolle oogjes. Volwassenen die met veel gejuich en geschreeuw de schuit van hun eigen buurt aanmoedigen. Het samenhorigheidsgevoel.



Het is natuurlijk niet te vergelijken met dat wat er in onze grote steden of op de televisie gebeurt. Het blijft werk van enthousiaste amateurs die met weinig middelen er iets leuks van proberen te maken. Juist die bescheiden schaal en dat intieme dorpse maken er iets bijzonders van.

Naderhand fietsen we over een pikdonker fietspad door de weilanden naar huis. Er is niet veel voor nodig om een fijne avond te hebben.

99. Tweedehands in Hoorn

Hoog tijd voor een nieuw blogje. Maar ja, waar moet je over schrijven als je in de tussentijd niet hebt gevaren? De boot ligt achter het huis: de rommel van de zomervakantie is opgeruimd, er is gesopt en gezogen. Klaar voor een volgend tripje. Maar we zijn nu bijna twee weken thuis en het weer is nog niet zodanig geweest dat we dachten: “Kom, we pakken de boot en gaan fijn een paar dagen weg!” Ik las zelfs vandaag in de krant dat het KNMI offcicieel heeft bevestigd dat dit de slechtste zomer sinds 1906 is… Wat een armoe!



“Stil zitten” en “thuis zitten”: dat zijn woorden die we niet kennen. Gaan we niet met de boot op pad, dan pakken we wel de auto. Zo zijn we onlangs naar Hoorn gereden. Naar de “Gebruikte Botenbeurs”, georganiseerd door de ANWB en onderdeel van de Westfriese Waterweken. We maken er een rondje IJsselmeer van. Op de heenweg nemen we de dijk Lelystad - Enkhuizen, terug over de Afsluitdijk. Raar om met de auto rond te rijden daar waar we de week tevoren nog met de boot zeilden. Via Enkhuizen rijden we naar Hoorn. De beurs wordt gehouden in de Oude Haven, voor en achter het kleine handbediende brugje. Er heerst een gezellige drukte want er liggen ruim 180 boten. Veel zeiljachten, maar ook motorboten, sloepen en visbootjes. Een groot en gevarieerd aanbod. Veel boten worden door particulieren te koop aangeboden. Ze zijn te herkennen aan het oudere stel dat in de kuip een boekje zit te lezen of een puzzeltje zit te maken, in afwachting van een belangstellende voorbijganger. We zijn niet op zoek naar een andere boot, maar kijken naar bootjes en alles wat daarbij hoort, is altijd leuk: shantykoortjes, demonstraties, kraampjes met accessoires en kraampje met lekkere hapjes. Hmmm.



De KNRM is ook aanwezig. Met twee oudere reddingboten van het reddingbootmuseum in Den Helder. De “Insulinde” en de “Tjerk Hiddes”. Bemand door vrijwilligers. Oudere, gepensioneerde zeebonken die vrijwillig de boten onderhouden en ermee varen. Beide boten dateren van 1920-1930. De Insulinde is mede bekend geworden door zijn kapitein Klaas Toxopeus. De Tjerk Hiddes wordt ’s winters nog wel eens gebruikt als er ijs ligt. De moderne boten met de waterjets kunnen dan niet ingezet worden. Leuk om binnenin te kijken en te zien met welk materiaal en met welke hulpmiddelen deze dappere kerels indertijd hun gevaarlijke werk moesten doen.


Zolang we zelf varen zijn we al donateur of “redder aan de wal” zoals de KNRM het zelf noemt. Wat mij betreft zou elke watersporter dat eigenlijk verplicht moeten zijn. De KNRM krijgt geen enkele subsidie, bestaat bij de gratie van schenkingen en de inzet van vrijwilligers, maar doet met prachtig, modern materieel fantastisch en onmisbaar werk.
Wij doen nog een extra donatie en varen een stukje mee met de Tjerk. Even het IJsselmeer op en proeven hoe het vroeger moet zijn geweest. Onbetaalbaar!