154. Einde van het seizoen

Het lijkt wel gisteren dat de boot afgelopen maart te water ging en nu is het seizoen alweer voorbij. De mast gaat eraf, de olie en de filters worden vervangen en dan is het op naar de winterstalling.

het is even een chaos zodra de mast gestreken is...

Dankzij de sprenkel en het strijkwant is het een verbazingwekkend simpel karweitje om de mast te laten zakken. De zalingen halen we eraf, dan ligt het tentzeil strakker over de mast. Bob heeft wat nieuwe standaardjes op de mastvoet en op de preekstoel gemaakt zodat de mast nog steviger ligt en geen millimeter meer kan omrollen. Het stoomlicht is vorige winter door het gewicht van het dekzeil ter ziele gegaan. Daar gaat hij gaat nog even een houten en schuimrubber bescherming voor verzinnen. Zo komen er elk jaar weer wat aanpassingen.

maar met wat kabelbindertjes is de orde snel weer hersteld

Het aluminium plaatje dat we dit voorjaar ter versterking in de punt van de zaling hebben gezet, vertoont geen enkele slijtage. Waarschijnlijk heeft het ook geholpen dat we de punt van de zaling over de stag een fractie naar boven hebben geschoven.

De motor werkt niet erg mee. Bob krijgt het ding maar niet ontlucht. Na veel zweetdruppels (en inwendig gevloek) blijkt dat de rubberen ring die met het nieuwe filter geleverd wordt, een fractie te groot is. De ring van het oude filter gaat erin en voilá het probleem is opgelost.
Het dieselfilter ziet er dit jaar voor het eerst niet schoon uit; ondanks het goedje dat we trouw bij de diesel gooien. Het papier in het filter valt nog wel mee, maar bovenop het filter liggen dikke kledders olie/vet. Lang leve de bio-diesel!

een niet meer zo schoon dieselfilter

Het 27 oktober en de boot gaat naar de winterstalling. Het heeft vannacht voor het eerst een beetje gesneeuwd! De boot en de houten steiger zijn spiegelglad. We spuiten er met de tuinslang (die gelukkig nog niet is bevroren) water overheen zodat het snel ontdooit. Om 10 uur maken we los van de steiger achterin de tuin, op weg naar de jachthaven. Ditmaal hoeven we dankzij de gestreken mast niet voor de spoorbrug te wachten en zo zijn we razendsnel ter plekke. Het zonnetje schijnt en het is windstil, het valt met de kou reuze mee. De afspraak vóór ons is blijkbaar nog niet verschenen en daarom zijn we direct aan de beurt. Voordat we het weten staat de boot afgespoten en wel op zijn plek. Ons 'natte' seizoen is ten einde. Voor een korte impressie, klik hier.

153. Dagje Strontrace

Afgelopen dinsdag hebben we onszelf vrijaf gegeven om een dagje de Strontrace te volgen. Even niet schilderen, snoeien of de boot winterklaar maken maar in de auto stappen en rijden maar.

Vorig jaar hebben we de start van de race in Workum bijgewoond (zie blog nummer 104/105). Ditmaal willen we het keerpunt van dichtbij bekijken. Dat keerpunt ligt in Warmond, middenin de bollenstreek, in de buurt van Leiden. De bemanningen moeten een rondje zeilen en mogen niet tweemaal hetzelfde traject nemen. Ze moeten kiezen of ze op de heenweg via Lelystad of Enkhuizen gaan of op de terugweg. Datzelfde geldt voor de passage door Amsterdam of door Haarlem. Alleen op het Noordzeekanaal mag (voor de veiligheid) de motor aan, de rest van de route moet gezeild, geboomd of gejaagd worden.

de Engelina Smeltekop

Dankzij de TomTom is Warmond gauw gevonden. Helaas zijn er net een paar schepen vertrokken en laten de volgende een paar uur op zich wachten. Gelukkig is het mooi weer en zo slenteren we met de hond 'heel' Warmond door ... Wanneer er eindelijk een stuk of drie schepen naderen, kunnen we met een voetveer mee, de schepen tegemoet. Toevallig is de eerste die we tegenkomen de 'Engelina Smeltekop' met daarop de 'Grijze Groentjes' uit Earnewald. Allemaal 60+ vrijwilligers van het Skûtsjemuseum die voor de eerste keer meedoen. Bijna buurtgenoten die we natuurlijk luidruchtig aanmoedigen.

Voor een kort filmpje dat ik gemaakt heb: klik hier.

en de twee volgende schepen

geen echte stront, maar kunstmest...

De mannen zetten voet aan wal en krijgen net als andere deelnemers de standaard welkomstboodschap te horen: 'Welkom in Warmond en bedankt voor de stront...' Ondertussen is de middag al voorbij. We besluiten ook even naar Spaarndam te rijden, daar moeten nog een stuk of wat schepen door de sluis. We kennen Spaarndam goed en we komen er op onze terugweg toch bijna langs, dus vooruit maar. Het bomen door Haarlem duurt langer dan verwacht. En zo brengen we interessante uurtjes door in de  plaatselijke kroeg aan de sluiskolk.

mast en zeilen naar beneden

door de sluis en onder de brug door

Het is aardedonker als de schepen arriveren. Er staan meer fans op de kant; het is reuze gezellig. De bemanning wordt verwend met gloeiend hete erwtensoep. De enorme houten masten worden snel en zonder zichtbare moeite gestreken want de schepen moeten aan het einde van de sluis een lage vaste brug onderdoor. Dan gaan de deuren open, wij zwaaien ze uit en zij zetten koers richting het Noordzeekanaal, op naar de finish in Workum.

152. Winterklaar maken

Ik lees net in de krant: 22 oktober is nog nooit zo warm geweest! Het was inderdaad een prachtige dag om buiten met de boot bezig te zijn. Geen wind, dus qua zeilen hebben we niets gemist. Later in de week wordt het flink kouder; we maken nu maar even gebruik van het mooie weer. De boot ligt momenteel achter het huis en we hebben alles bij de hand: emmers, warm water, schoonmaakmiddelen, gereedschap, wc, koffie en koek. We voelen ons erg bevoorrecht met een eigen ligplaats in de tuin. We hebben het ook anders meegemaakt: vier keer met de auto van de jachthaven in Makkum naar huis heen en weer om alle spullen te vervoeren. Dan is dit wel een heel stuk makkelijker.

In de ochtend is het eerst nog mistig. Het is fris buiten en vochtig; we wachten nog even met het  zeil drogen. Dan maar vast een groot deel van het inventaris eruit halen. Alles wat buiten in de winterstalling onder het dekzeil nat kan worden en/of muf kan gaan ruiken, verhuist naar zolder. Natuurlijk ook de bankkussens. Het is altijd weer een geworstel om die lange, dubbelklappende lijzen de draaitrap op te krijgen.

Rond het middaguur klaart het op. Het zonnetje breekt door en het wordt warm. We hijsen het grootzeil zodat het kan drogen en daarna storten we ons op het teak. Het is erg groen dit najaar. Het is heerlijk om buiten te werken. In ons T-shirt voelt het aan als zomer. Gewapend met een emmer heet water met soda en een schuursponsje gaan we aan de slag. Het is vermoeiend maar zeer dankbaar werk. Gelukkig hebben we alleen de kuipbanken die we moeten doen. Het donkere, vettige en slijmerige groene hout verandert na een flinke poetsbeurt in lichte, frisse, gladde en schone teak. Altijd weer een wonder.

We halen het zeil eraf en vouwen het losjes op. Daarna komt de sprayhood aan de beurt, we maken het schoon en hangen het in de berging te drogen. De giek verdwijnt in de garage. Met veel moeite sjouwen we de zware, gladde container met het reddingsvlot aan wal. Hij moet deze winter gekeurd worden. Vervolgens hangen we alle groen geworden lijnen die aan de mast zitten, een nachtje te weken in een emmer met Biotex. Daarna is het tijd voor bootshampoo en een borstel. Lekker soppen maar. Ik spuit alles met de tuinslang met schoon water na, en de boot ziet er weer uit om door een ringetje te halen. Schoon, maar al wel heel kaal.

Een dezer dagen gaat de mast eraf en aan het eind van de week zoeken we de winterstalling op. Dan is het seizoen wel heel definitief voorbij.

Ik kijk nog even op internet: de Strontrace is vandaag gestart. Via de Track en Trace zijn de boten  goed te volgen. (Klik hier om zelf de race te volgen.) De eersten zijn de sluis van Enkhuizen door. Anderen gokken op Lelystad. Vannacht zeilen ze het Markermeer over en varen ze via het Noordzeekanaal naar Spaarndam. Ik mijmer over de bemanningen die nu op het koude en donkere water hun weg zoeken. Vanuit een warm en comfortabel huis leef ik met ze mee.

151. Klussen en zeilen

Vorig weekend zijn we twee dagen in Harlingen geweest om de bemanning van de Zeevonk te helpen met het winterklaar maken van hun (woon-)boot. Na acht jaar in tropische oorden vertoeft te hebben, moesten nu o.a. toch echt de voorzetramen er weer in. Dat is 's winters natuurlijk beter voor de temperatuur binnen en tegelijkertijd goed tegen tocht en condens. Het was geen gemakkelijke klus. De ramen zijn groot en lopen schuin. De hoeken waarin gewerkt moest worden, vereisten wel wat acrobatische toeren.

voorzetramen monteren

De zonneschermpjes die al die tijd op de ramen gezeten hebben, als bescherming tegen de tropische zon en warmte, waren al verwijderd. Helaas hebben ze een soort rubberachtig wafeltjespatroon op het kunststof achtergelaten. Dat gaat er niet zomaar af. Michiel en Alies hebben het geprobeerd weg te krijgen met een poetsmachine met Commandant. Het heeft wel iets geholpen maar het doorzicht is nog lang niet optimaal.

de zonneschermpjes op de ramen zitten er nog op...

en hier zijn ze eraf

Verder hebben we 140 liter diesel uit een grote tank gepompt en in jerrycans gedaan. De bodem van de tank is nu weer schoon zodat er in de winter rode diesel in kan voor de Kabola kachel.

Het is leuk klussen daar in het centrum van Harlingen. De hele dag lopen mensen voorbij en blijven bij de boot staan kijken. Nu en dan komen bekenden langs die een praatje maken. Een gezellige drukte waarbij je je niet hoeft te vervelen. Tel daarbij op een hele goede viswinkel vlak in de buurt en ons weekend kan niet meer stuk!

Vandaag zijn we dan eindelijk weer eens met onze eigen boot een stukje gaan varen. Onze gasten  moesten om half twee alweer terug zijn, dus dat betekent op tijd weg en op tijd weer terug. De zon schijnt, maar het is maar 13 graden. Op het meer is de wind erg vlagerig. Waarschijnlijk door de buienwolken die dreigend boven ons hoofd hangen. Zo nu en dan geeft de windmeter 22 knopen aan; begin windkracht 6. Al gauw pakken we er extra truien en een zeilpak bij. De windchill factor doet zijn werk. Zeilen in de zomer is toch wel een stuk aangenamer...