209. Twitter

Als jonge oudere probeer ik een beetje bij te blijven met de ontwikkelingen. Ik heb het lang kunnen tegenhouden maar langzamerhand begin ik toch ook wat mogelijkheden te zien in het medium Twitter.

De afgelopen weken zijn we met een groep Toerzeilers op vakantie geweest. De dagelijkse blog die ik bijhield, werd met enthousiasme door vrienden en familie van de medereizigers begroet en goed gelezen. Een berichtje op Twitter (een Tweet...) is eigenlijk een blog in het klein met een inhoud van maximaal 140 tekens. Een blog schrijven vind ik leuk. Waarom zou ik Tweets schrijven dan eigenlijk niet leuk vinden?

Onderweg elke dag een blog schrijven kost veel tijd en bytes. Zeker wanneer de WiFi schaars en duur is. Zou regelmatig een Tweet de wereld insturen dan niet een goed idee zijn? Zo van: "Veilig aangekomen op Borkum" of "Joost is in de drek gesprongen" met een foto erbij. Het lijkt me het proberen waard.

Ik weet niets van de ins en outs van het gebruik van Twitter, dus vandaag heb ik het toepasselijke boekje "De kleine Twitter voor Dummies" aangeschaft in de hoop dat dat me op weg zal helpen. Ik heb er al even in zitten bladeren en kom kreten als "tijdlijn, hashtags, blocks, trending topics, lijsten en tools" tegen.  Het wordt al ietsje pietsje duidelijker. Ik heb er zin in!

Na lang zoeken en proberen heb ik het eindelijk voor elkaar dat mijn Twitter berichten aan de rechterkant in mijn blog verschijnen en dat men zich daarop kan abonneren.
Volgens het boekje moet ik er nu nog voor zorgen dat ik volgers krijg... Dus lezers van de blog: meldt u aan, dan gaan we gezamenlijk aan de Twitter! Voorlopig houd ik mij bij zeil- en Toerzeil zaken. Voor persoonlijke verhalen open ik misschien mettertijd nog wel eens een ander Twitter account. Nu nog even niet, eerst maar eens testen!

208. Schoon

Misschien verwacht men een verslag van een volgend spannend avontuur met de boot, maar dat zit er even niet in.

Precies een week geleden kwamen we thuis van vakantie. De afgelopen week zijn we weer aan het werk gegaan. Dat is even wennen na zo'n super vakantie. Terug in het ritme van de werkende mens.

We hebben het samen nog vaak over alles wat we beleefd hebben. De foto's die de medereizigers ons toesturen, helpen daar enorm bij.
Fré heeft een duidelijke favoriet. En ik ook nu ik hem gezien heb: het silhouet van onze boot net voor zonsopgang bij het verlaten van Greetsiel.


Maar zo zijn er nog veel meer. Wat een lekker gevoel dat we daar de hele, lange, donkere winter nog van na kunnen genieten!

Iedereen op het werk vraagt me vrijdag: "En, lekker varen van het weekend? Het wordt mooi weer!" Dat zijn we eigenlijk niet van plan. De tuin schreeuwt om aandacht na vier weken van onze afwezigheid. Drie keer moeten we met de maaier over het gras voordat het weer zijn normale lengte heeft.

Daarna werpen we ons op de boot. De waterlijn is geel uitgeslagen, net als het roer. Eigenlijk is dat al het geval bij vertrek uit Lauwersoog. Spic en span vertrekken we, maar binnen een paar dagen is het vies. Het bruine water van de Friese veengrond laat duidelijk zijn sporen achter. We hebben het juiste schoonmaakmiddel niet bij ons en tot ergernis van Bob varen we zo wekenlang rond... Shame on us! We "kuisen" de romp totdat deze weer blinkend wit ziet. Daarna nemen we de opbouw onderhanden. Lekker in het sop en afspuiten met de tuinslang. Al het overgebleven zout eraf. De wadplanken en de buis van de sprenkel knopen we los van de zeereling. De 10 liter reserve diesel jerrycan verdwijnt in de schuur. "Wat een ruimte in de bakskist", merkt Bob gelijk op. De boot is snel weer omgetoverd tot haar binnenwater uiterlijk.



Het is prachtig weer; de zon schijnt en het is aangenaam van temperatuur. Zo rommelen we de dag door. De was wappert aan de lijn, een ijskoude "zoete witte" staat klaar in de koelkast. Ook al is de vakantie afgelopen, we hebben geen enkele reden tot klagen!

Als straks alle bezigheden in en rond het huis afgehandeld zijn, dan zullen we zeker de boot pakken voor een rondje over het meer. Maar alles op zijn tijd.

Van de Toerzeilers stromen de mails binnen: evaluatie dit, vergadering dat. Ook wordt ons gevraagd of we erover na willen denken of we volgend jaar wederom als tochtcoördinator op pad willen; ruim voor Kerstmis moet het programma voor 2014 bekend zijn.
Liefhebbers...? Suggesties...?


207. Naar huis...

Om 9 uur begint de bruggewipster van Burdaard weer aan haar dagelijkse taak. Bob en ik maken voor de laatste keer deze vakantie na een overnachting los. Het is onze finale etappe, vanmiddag hopen we met boot en al weer thuis te zijn. Nico moet nog het IJsselmeer over naar Monnickendam. De andere drie boten hebben hun ligplaats ergens in Friesland en zijn dan misschien niet vandaag, maar dan toch wel morgen terug op de basis. Piet en Joke zijn nog ergens onderweg; Hasselt is een flink eind varen.

Bij Bartlehiem schenken we de koffie maar eens in. Het blijft een schilderachtig stukje water met mooie huizen langs de kant. Misschien dat we in een winter hier de Elfstedentocht nog eens langs zien komen?


In Leeuwarden gaan we vlot door de bruggen. In de Prinsentuin zwaaien we gedag naar de bemanning van de Svaj. En toen waren er nog maar vier... 


Nico besluit de gok te wagen en door te varen naar Wergea. Hij denkt en hoopt dat hij daarvoor net genoeg benzine heeft. Helaas kunnen wij hem niet helpen, wij varen allemaal op diesel. Gelukkig blijkt de inhoud van zijn benzinetank net toereikend. We varen dwars door de zeer smalle Wergeaster Feart en leggen even verderop aan. De Clochard vaart door; zo zijn we nog maar met drie boten in de race. De overgebleven heren gaan gezamenlijk, met de lege tankjes, op zoek naar een pomp.


Die is gelukkig gauw gevonden. Nico giet zijn tankje weer vol en zo varen we door richting Grou. Daar slaan wij linksaf en de anderen rechtsaf. Wij gaan naar huis en de zij gaan door naar Heeg.


En dat is dan het einde van een voor ons heel geslaagde zomervakantie! We zijn met een leuke groep mensen op stap geweest; we hebben ons geen moment verveeld en genoten van de gezelligheid van onze medereizigers. We hebben veel gelachen, veel gezien, veel gedaan en veel beleefd. Het lijkt of we eeuwen weggeweest zijn, maar het waren uiteindelijk maar drie weken.

In totaal hebben wij deze vakantie 286 mijl afgelegd. Voor anderen, zoals Piet en Nico, zal dat getal ongetwijfeld nog veel hoger uitkomen.

Op onderstaand kaartje stelt de rode lijn de route voor zoals we die gevaren hebben.


206. Naar Burdaard

We zijn vanmorgen alweer vroeg wakker. Dat heb je, als je uit mag slapen. Het zonnetje schijnt en het is rustig weer. Er heerst een absolute stilte in dit dorp totdat de werklui die met de nieuwe jachthaven bezig zijn, met hun snerpende machines aan de gang gaan.

Er is tijd genoeg. We genieten van een lekker ontspannen ontbijtje en rommelen wat aan. De zeilpakken hangen we nog even uit want die zijn nog steeds niet in-en-in droog na al die buien van gisteren. De dieseltank vullen we ook bij. Die kan wel een slokje extra gebruiken na al die motorboot kilometers die we de laatste dagen hebben gemaakt. 

De Eclipse is al vroeg vertrokken. Het is net het verhaal van de "Tien kleine negertjes". Eerst hebben we afscheid genomen van Auke en Elliott en nu van Piet en Joke. We zijn nog met vijf boten over. Straks in Dokkum raken we ook nog wat bemanningsleden kwijt. Daar gaan Elly, Saskia en Joost ons verlaten. Heel lief, ze worden door de dochter van Aly en Wigle met de auto naar Lauwersoog gebracht want daar staat Saskia's auto nog. Nico gaat de rest van zijn thuisreis naar Monnickendam solo varen.

Tegen 9 uur is iedereen zo ver en gooien wij ook de trossen los. Het is een vredig en rustgevend ritje door het kronkelende Reitdiep. De natuur is mooi en het is er erg stil; we komen bijna geen boot tegen. Nu en dan passeren we een brug of een openstaand sluisje. 

De brug bij Zoutkamp is uit gerenoveerd. We kunnen er zo doorheen. De kade ziet er kleurrijk uit met al die huisjes en viskotters. Aan de oever staan de wilde Wisents te pootje baden. Machtige beesten met vervaarlijke horens.




Op het Lauwersmeer waait weer een beste wind. In vlagen begin windkracht 6. Ik heb het daar nog nooit rustig gezien. Precies na de middagsluiting komen we bij de Willem Loresluis aan. Ook daar kunnen we vlot doorheen, het zit vandaag mee. 

We zijn zomaar in Dokkum en ook daar gaat het vlotjes. Achter de laatste brug staat de "chauffeuse" al te klaar. Wat een service! Elly, Saskia en Joost stappen af. We nemen snel afscheid en gaan er als een haas vandoor. We willen graag voor de brugsluiting van 16.15 uur in de haven van Burdaard zijn. Met een beetje geluk lukt dat net. Het haventje bij de molen is prachtig opgeknapt. Het ziet er mooi uit. We doen nog even wat boodschappen in de plaatselijke supermarkt en genieten van een gezamenlijk borreltje-voor-het-eten op het bankje bij de boten. Eke dopt gelijk haar sperzieboontjes. Echt een vrouw: zit nooit stil en doet aan multi-tasking.



Het dreigt even wat te gaan spetteren maar het zet vooralsnog niet door. Na onze pannenkoeken gauw afwassen en dan lekker onder de douche! We zijn best moe van de laatste lange dagen en ik verlang naar mijn eigen bed en badkamer...

205. Naar Garnwerd

Om nog even op gisteren terug te komen, we hebben in totaal 38,7 mijl gevaren. Gezeild zal ik niet zeggen want de motor heeft zeer regelmatig bij gestaan. En dat in 6 uur en drie kwartier, een flinke tocht dus.

Het is wat mij betreft een kort nachtje. We moeten weer vroeg op. We hebben in onze groep nogal wat Groningers en import-Groningers. Deze kunnen ons natuurlijk precies vertellen wat het beste tijdstip is om door deze mooie provincie ("Er gaat niets boven Groningen") te crossen. Om half 9 moeten we al van ze vertrekken, ze zijn streng. We gaan vandaag door de stad heen en dat schijnt nogal wat tijd te kosten.

Ik zie niets anders van Delfzijl dan de steiger en het toiletgebouw van de zeilvereniging. Die zijn beiden mooi. Op de steiger hebben ze handige klampen (een andere naam kan ik er niet voor bedenken) gemonteerd waar men de electriciteitskabels door kan leggen. Dan slingeren die niet als een bos spaghetti over de grond. Dat scheelt een heleboel struikelpartijen en ziet er een stuk georganiseerder uit. 


Het toiletgebouw is een ark van twee etages. Wat een ruimte daar onderin! Omdat de afvoer van de douches onder het waterniveau zit, moet je na afloop van je badderpartij met de waterstofzuiger het water wegzuigen. Handig opgelost.


Om half tien zijn we daadwerkelijk door de zeesluis en varen we in een konvooi van negen schepen door het Eemskanaal. Een lange rechte vaarweg met gelukkig niet veel vrachtverkeer. Het komt misschien door de aangename temperatuur en het zonnetje dat het er lang niet zo onvriendelijk uitziet als ik me voorgesteld had.




Aan dat vriendelijke komt gauw een eind. Hoe dichter we bij de stad Groningen komen, hoe bewolkter het wordt. We moeten een half uur voor een brug wachten. Wanneer we er eindelijk door kunnen, sluit nog een hele sluislading schepen achter ons aan. Auke en Elliott zijn ondertussen afgehaakt. Zij leggen de boot in een jachthaven ergens hier. 

We zijn nu met een groep van meer dan vijftien boten. Langs het Groninger museum en het Centraal Station; wat een gemier door die smalle binnenstad. Het duurt eindeloos voordat een brug opengaat en ondertussen liggen al die boten maar rondjes te draaien. Twee grote jachten dringen onhandig voor. Nico geeft ze in sappig Amsterdams van katoen. Bravo! Ze schrikken zo dat ze gelijk afhaken. Die zien we niet meer terug.  Het begint onderhand te regenen. Eerst zachtjes en daarna steeds harder. 



Gelukkig zijn er ook positieve zaken te melden: Gerard en Eke pikken in de stad dochter Eva op. Dirk en Fre worden vanaf de kant toegezwaaid door dochter en kleinkinderen. Wat een welkom!

Onze stuurlui zijn ondertussen kleddernat. Besloten wordt om niet door te varen naar Zoutkamp maar om al eerder te stoppen in Garnwerd. Niet vanwege de prachtige jachthavenaccomodatie, want die is er (nog) niet. Wel vanwege het bekende restaurant Hammingh waar je overheerlijk schijnt te kunnen eten. En wat lekker troostvoer voor deze natte afsluiting van de tocht hebben we wel nodig!



Na de maaltijd en een rondje om de kerk hebben we heel Garnwerd wel gezien. Er valt verder niet veel te beleven. Er is geen toiletgebouw waar we lekker kunnen tutten dus er zit niets anders op dan maar vroeg naar bed te gaan. Hopelijk gaan we niet slaapwandelen zoals deze figuur op dit huis.


Morgen weer een lange dag.

204. Naar Delfzijl

Gisteravond hadden we zin in een verzetje en vonden we het gezellig om nog even koffie met elkaar te drinken. Buitenzitten kon niet vanwege het weer, maar gelukkig, de bemanning van de Freyja bood hun schip (alweer) belangeloos aan. Dat heb je als je een van de grootste en ruimste schepen hebt! Het was uitdrukkelijk geen palaver dus we zwetsten er maar wat op los. Heel gezellig. Het enige vermeldingswaardige feit was dat er een prachtige regenboog stond. Fre heeft er vast mooie foto's van gemaakt.

Elliott is vanmorgen al vroeg op en ziet achter het gebouw van de jachthaven een hele grote, dikke, zwarte rookpluim vanaf het eiland het wad op drijven. Hij maakt nog een grapje naar de havenmeester wie er nu aan het barbequen is, maar die kijkt en verschiet van kleur. De spekrokerij blijkt in brand te staan. De rest van de ochtend rijden de brandweerwagens van het eiland af en aan.

Saskia heeft elke keer reuze pret als ze ons van achter het regengordijntje de kuip in ziet kruipen. We zijn net konijnen vindt ze... Ze kan haar lol op want met al die regen maken we veelvuldig gebruik van ons super de luxe, ultra handige BLOKKER tafelzeiltje.


Vanmorgen is het weer hetzelfde als alle voorafgaande dagen: wind, dan zon, dan regen. Volgens alle weersvoorspellingen die we raadplegen gaat de wind echter wat afnemen en blijft het waarschijnlijk vanaf de middag droog. Dat klinkt ons als muziek in de oren! We besluiten dan ook om kwart voor 1 te vertrekken. Gelijk na het palaver, we zijn er nu allemaal toch, vragen we een vriendelijke jongeman een groepsfoto van ons te maken. 


We zijn niet de enigen die rond die tijd de touwen losgooien. Een heel contingent Nederlanders neemt met ons de kuierlatten richting huis. In het zeegat tussen Norderney en Juist is het dikke pret. Het lijkt wel een wasmachine. Grote golven van alle kanten, brekers die angstig dichtbij over de banken rollen. We hebben geleerd van de vastloper van de Freyja en ronden ruim de bocht... Bob krijgt nog een fijne breker over en zegt dat hij tot op zijn onderbroek nat is. Mannen kunnen zo overdrijven...

Eenmaal onder Juist kalmeert de zee. We hebben het zeil bij staan maar laten de motor ook meelopen. We hebben een dergelijke strakke planning dat we ons geen tijdsverlies kunnen veroorloven. We hebben een heel eind varen voor de boeg met flinke stukken stroom tegen en twee wantijen die we moeten passeren. Daarbij willen we het liefst ook nog voor donker aankomen.

Het loopt allemaal voorspoedig. We houden ons exact aan ons spoorboekje. Het weer ook: de wind gaat inderdaad wat liggen, de zon blijft schijnen en er valt geen spatje regen. Deze dag is al het wachten meer dan waard geweest! We moeten er niet aan denken dat we met windkracht 5 of meer op deze grote open watervlakte tegen de stroom en de golven op hadden moeten boksen. We hebben een vrij ontspannen ritje zo. 

Het tweede wantij zorgt nog wel even voor wat hoofdbrekens. De kleine tonnen liggen ver uit elkaar, op onverwachte plaatsen en we moeten ook nog tegen de zon in turen. De verrekijker komt er aan te pas en met behulp van het electronische navigatieprogramma zoeken we onze weg. Zonder dat was het een stuk moeilijker geweest.

Hoe dichter bij Delfzijl, hoe groter de schepen. Gelukkig dat we naast de vaargeul kunnen varen.


Ruim voor donker komen we in Delfzijl aan. Daar moet op gedronken worden, dus we verklaren het gesloten terras van zeilvereniging Neptunus zelf voor geopend en gaan daar, heel brutaal, met onze borrels, nootjes en hapjes gewoon zitten. Het blijft nog lang onrustig in de haven...






203. Water, wind en wachten

Helaas komen de weerberichten uit. Wat we vorige week al zagen: de voorspellingen gaven aan dat we zeker t/m dinsdag ergens gevangen zouden liggen; het klopt precies. We zijn nog steeds op Norderney en komen maar niet weg. Het waait elke dag tegen de windkracht 6, in buien staat er wel een windkracht 8. Het is koud, het regent en het onweert regelmatig.

De laatste dagen doen we niet anders dan van binnen naar buiten gaan en andersom. Rijden we op de fiets naar het dorp: gaat het regenen. Dan duiken we (geheel tegen ons zin) een winkel, restaurant of tearoom in. Denken we droog terug naar de boot te rijden: dan gaan onderweg wederom de hemelsluizen open. We lopen in de zon met ons toilettasje en handdoek naar het toiletgebouw, komen we terug: dan giet het pijpenstelen. Vandaag mochten we zelfs nog even van het fenomeen hagel in de kuip genieten.

We zien de donkere wolken al van ver aankomen en hopen steeds dat ze langs ons heen gaan. Jammergenoeg kiezen ze meestal de kortste weg, recht over ons heen. Het ene moment schijnt de zon en steken we de koppen naar buiten, het volgende moment giet het weer en zitten we binnen met alles dicht. Het is net of we doorlopend weermannetje en -vrouwtje spelen. Zo zie je ons; zo zie je ons niet.


Onze motorboot buurman wil vandaag even naar de vaste wal om zijn hond op te halen. Die is bij zijn schoonouders en heeft zo'n heimwee dat hij al dagen niet eet. Een loffelijk initiatief, ware het niet dat wij met drie boten aan hem vast zitten en alleen met de punt aan de steiger liggen. Wij liggen ook nog eens dwars op de harde wind. Tot nu toe fungeert hij als onze hoge wal annex hoge bolder. Er is geen andere plek voor hem beschikbaar en zo zijn we verplicht zijn plek vrij te houden. Het wordt een heel gedoe met lijntjes: lange lijnen, korte lijnen, dikke lijnen, dunne lijnen, diagonale lijnen, springen... Eerst al wanneer hij vertrekt en een paar uur later wanneer hij weer terugkomt. Gelukkig is er hulp genoeg op de steiger. Iedereen is blij dat hij wat om handen heeft.



Bob en ik doen op de fiets nog even (hopelijk) de laatste boodschapjes in de supermarkt. Daarna klappen we onze stalen rossen dicht en bergen we ze op in de voorpunt. Nu zijn ze nog droog, voordat je het weet staan ze weer te druipen in de regen.

Saskia en Joost komen terug van een dagje zwembad: een mooi zoutwater binnenbad met alles erop en eraan. Saskia denkt dat het mooi weer is en gaat heel optimistisch op de voorplecht liggen lezen om nog wat straaltjes zon mee te pakken. Ik ben benieuwd hoe lang ze dat volhoudt...


We gaan er nog steeds vanuit dat het weer morgen beter wordt en dat we dan eindelijk richting Delfzijl kunnen vertrekken. Helaas wordt het steeds later op de dag hoogwater en steeds vroeger donker. Er moeten nog wat wantijen genomen worden, dus we kunnen pas in de middag vertrekken. Een probleem is ook dat we niet in het duister Delfzijl binnen willen lopen. Het is voor ons onbekend terrein en daarbij vaart daar nogal wat vrachtverkeer. Als escape mogelijkheid houden we de Eemshaven in gedachten. Mocht het te laat worden, dan kunnen we daar nog naar binnen lopen. De vluchthaven is niet bedoeld voor jachten, maar dient alleen als noodvoorziening. Bob heeft de havenmeester al even gebeld en aangekondigd dat we misschien morgen van de mogelijkheid gebruik moeten maken. Als de veiligheid ermee gediend is, zullen ze ons niet weigeren.

Duimen dat de wind vannacht gaat liggen en dat het eindelijk ophoudt met die buien!


202. Nog steeds Norderney

Het is een regenachtige dag vandaag. We zijn het erover eens: wat het weer betreft is het de slechtste dag die we tot nu toe gehad hebben. Het waait flink en het regent af en aan. De meesten van ons  gebruiken de morgen om lekker uit te slapen. Bob en ik gaan aan het eind van de ochtend op de fiets naar de Penny Markt om onze voorraden aan te vullen. 

Na de lunch maken we samen een fietstocht over het eiland. Naar de vuurtoren, het vliegveldje en door de duinen. Dan is het weer even droog en zo regent het pijpenstelen. We zien alle bushokjes van het eiland van binnen. Prachtige hokjes, daar niet van. Ik zou graag zo'n grappig blauw chaletje in mijn achtertuin willen hebben. Elke keer hebben we een stukje gefietst en dan begint het weer hard te regenen. Gelukkig doemt er dan net weer een bushokje op. Het schept een band met de andere fietsers die in de hokjes schuilen... 


Uiteindelijk eindigen we in het centrum en drinken we koffie in een soort van tearoom. Met een heerlijke punt gebak erbij. Ben benieuwd hoeveel kilo's ik na de vakantie ben aangekomen!


Terug in de haven voelen we ons een beetje lamlendig en we besluiten gezamenlijk een borreltje voor het eten te nemen. In de havenpub. Dat valt heel goed mag ik wel zeggen. De meeste dames proberen de Aperol Spritz. Een mix van Aperol met Prosecco en soda (geloven we). Het ziet er onschuldig uit maar het valt als een baksteen. We worden er vreselijk lacherig van... (Dat is op de foto's niet te zien want daarop proberen we hele ernstige gezichten te trekken.) Dan komt Eke wat later binnen en zegt niet alleen te willen drinken. Dus hup, de andere dames nemen er voor de gezelligheid ook nog maar een. Daarna moeten we echter nog opstaan en over de voorpunt de boot in klauteren... Gelukkig gaat het bij iedereen goed.



Het is ondertussen opgehouden met regenen. De mannen buigen zich over het warme eten (want de dames zijn daartoe nauwelijks meer in staat:) respectievelijk capucijners, bruine bonen, goulash en nasi. Verkeerde planning want we zeiden al: daar wordt de wind morgen niet minder van!

201. Juist

Er waait een harde wind, het is droog maar wel fris. We lopen op ons gemak naar de haven, naar de Frisia X. De kapitein zet er flink de benen in. We volgen geinteresserd de boeien en de prikken die hij volgt want het is hier een verwarrend stuk vaarwater en eerstdaags varen we hier zelf ook. We hopen dat hij voldoende plaatselijke kennis heeft want we merken dat hij nu en dan hele stukken van de route afsnijdt. Hier en daar raken we zelfs even de grond. 



Op Juist gearriveerd, komt de reguliere veerdienst uit Norddeich ook net aan. We verbazen ons over de kruiers van de diverse hotels/pensions die met karretjes achter hun (veelal electrische) fietsen de koffers voor de gasten wegbrengen. De kleine karretjes worden tot de nok toe vol geladen. Je snapt niet dat een fiets dat trekken kan. 


Ook staan er allemaal handkarretjes voor de gasten klaar. De naam van de accomodatie erop.  Klaar om zelf te beladen en mee te slepen. Gelukkig is het dorp niet groot en hoef je nooit erg ver te lopen...


Een taxi standplaats op Juist ziet er ook wat anders uit dan elders. Geen auto's maar paard en wagens staan netjes in het gelid opgesteld. Alles wordt hier ook per paard en wagen vervoerd. We zien er zelfs een met drie fietsen langs de zijkant gebonden.



Een vriendelijk dame wil wel een foto van ons maken. Bij het plaatsnaambord van Juist. Dat aanbod slaan we niet af. Ze heeft goed haar best gedaan: de foto is leuk gelukt! 
Op de foto missen Auke en Elliott. Zij zijn vandaag niet meegeaan omdat ze Juist al eens gezien hebben. Achteraf hoor ik dat de twee heren hebben gefietst en dat Elliott de vuurtoren heeft beklommen. Ze zouden ook een stukje over het strand lopen maar kwamen onverwachts bij een FKK-strand uit. De broek uit: dat vonden ze maar niets dus ze zijn verder gefietst.
Op het eind van de tocht maken we zeker nog een foto van de complete groep!


Het dorp is maar 500 meter breed. In no time loop je naar de Noordzeekust. Prachtige brede, witte zandstranden zien we daar, bezaaid met kleurige strandstoelen. Het statige, imposante Kurhaus zie je overal bovenuit steken. Eke en Gerard boffen: zij mogen bovenin de glazen koepel van het uitzicht genieten.


Er lopen tal van wandelpaden over het eiland. We slenteren langs het strand, door duinen en door smalle straatjes. Van veel straten zijn alleen de trottoirs verhard. Het gedeelte van de rijbaan is vaak niet geplaveid; speciaal voor de paard en wagens neem ik aan. Een bijzondere gewaarwording. 



Joost is samen met mama, met opa en oma mee op vakantie op de Noest. Hoewel hij het enige kind is tussen allemaal oudere deelnemers, hebben we geen centje last van hem. Hij gedraagt zich als een model kind. Om dat nog eens te benadrukken, kopen we een model van de Frisia X, de boot waarmee we naar het eiland zijn gekomen, voor hem.


De ingang van de jachthaven wordt gemarkeerd door een markant kunstwerk dat (volgens ons) de zeilen van een boot voorstelt. Je kan er ook een stukje inklimmen en vervolgens de havenkom van bovenaf bekijken; een mooi panorama geeft dat.




Het weer is opgeknapt. Zodra we voet op Juist zetten, begon de zon te schijnen. Dat was wel nodig ook, want het was koud op het bovendek van de boot. We warmen weer wat op en de zon blijft verder  de hele dag schijnen totdat we terug op Norderney weer aan land gaan. Er komt een hele donkere onweerslucht aan. We stappen flink door en zijn net weer in onze jachthaven als de bui boven ons hoofd losbarst. Maar wat geeft het: we hebben een prachtige dag gehad en gaan nog even lekker warm en droog in ons eigen scheepje nagenieten van alles wat we vandaag gezien hebben.

200. Norderney

Wadvaren blijft een uitdaging. Het kost weer heel wat hoofdbrekens om tot een besluit te komen: hoe nu verder? Enkele heren steken de koppen bij elkaar en zetten alle (on)mogelijkheden op een rij. Dat is het fijne als je met een groep bent: je kan lekker brainstormen. In de Svaj worden de puntjes nog even op de i gezet.


Vandaag naar Juist varen zou een optie kunnen zijn. Mits de wind vanmiddag niet aanwakkert, zoals hij de laatste dagen steeds doet, meestal gevolgd door regen en wat onweer. 
Maar het grootste beletsel is, als we eenmaal op Juist zijn, hoe komen we er weer weg? De haven valt helemaal droog, dus je moet er rond hoog water vertrekken. Dat valt echter op een niet zo gunstig tijdstip. Vooral als je bedenkt dat je vanaf Juist naar een (verre) bestemming moet die ook rond hoog water aangelopen moet worden of waarbij banken met redelijk hoog water gepasseerd moeten worden. 
De weerberichten voor de komende dagen spreken steeds van windkracht 6. Dat betekent dat we pas op zijn vroegst waarschijnlijk woensdag verder kunnen trekken. Voor buitenom is het weer c.q. de wind(richting) te onzeker. Dat willen we niet riskeren. Het wordt dus waarschijnlijk hiervandaan naar Delfzijl en vervolgens de Staande Mastroute door Groningen. Het is natuurIijk wel eerst afwachten of de weersvoorspellingen gaan uitkomen. Zeilen blijft maatwerk en doorlopend de plannen aanpassen.

Maar de teleurstelling dat we niet naar Juist gaan, is gelukkig gauw over wanneer Piet van de havenmeester hoort van een aanbieding voor een dagtocht naar Juist. Normaal gesproken is er geen bootverbinding tussen Norderney en Juist. Toevallig gaat er morgen een toeristenboot die kant op. Zo kunnen we het eiland toch nog zien. Iedereen is enthousiast en de meesten willen graag mee. Fre en ik pakken de fiets naar de haven om te kijken of er nog plaats is. Van de haven worden we doorverwezen naar het centrum. Hoera, er zijn nog kaartjes! We boeken de tocht voor 13 volwassenen en een kind. Wat staat er op het kaartje voor Joost? "1 Juist Kind". Fijn voor Joost om te weten dat hij goedgekeurd is...


We besteden onze vrije dag op heel verschillende manieren. Sommigen rusten lekker uit. Anderen storten zich op de wasmachines en de drogers. Saskia treft zelfs een wasmachine die zijn inhoud niet meer terug wil geven... Anderen gaan naar het dorp waar een groot wijnfeest aan de gang is. 

Bob en ik maken eerst een wandeling langs het strand en gaan daarna aan de witte wijn. In het park, in het zonnetje; je zou er nooit meer weg willen! De glazen zijn erg groot, na 1 glas heb ik het idee dat we onderweg op de fiets niet een agent met een blaaspijpje tegen moeten komen...



Bij de supermarkt stuiten we op Auke en Elliott die op zoek zijn naar krielaardappeltjes voor vanavond bij de maaltijd. Ze zijn heel wat van plan, Gretha! 
We vermaken ons prima met voor morgen een leuk "schoolreisje" naar het buureiland in het vooruitzicht!