219. Scheepvaartmuseum Amsterdam

Op een natte, druilerige dag vragen we ons af wat te doen. Een binnenactiviteit heeft mijn voorkeur want ik houd niet van dit koude, depressieve weer. Jaren geleden, toen de kinderen nog klein waren, zijn we al eens naar het Scheepvaartmuseum in Amsterdam geweest. Ik kan me er niet veel meer van herinneren. Waarschijnlijk zaten we toen ook nog niet zo 'in de bootjes' als nu. Het heeft in elk geval niet een hele diepe indruk op mij gemaakt.
Het museum is voor een grondige renovatie 4 jaar gesloten geweest en in 2011 weer opengegaan voor het publiek. Het bezoeken van de gemoderniseerde versie staat al enige tijd op mijn verlanglijstje en dit is een goed moment.

Het museum is gevestigd in ''s Lands Zeemagazijn': in 'het pakhuis van de wereld', gebouwd in de Gouden Eeuw, toen Amsterdam nog de grootste haven ter wereld was. Voor belangstellenden: goed bereikbaar op loopafstand van het Centraal Station en van een parkeergarage met een gunstige regeling.

het gebouw
De oude binnenplaats is tijdens de renovatie overdekt door een glazen overkapping. Met dit weer heel praktisch en het geeft het museum een zee aan extra ruimte met een enorme centrale hal en evenementenplein in het midden. Er worden hier ook vergaderingen, besloten feesten en bruiloften gehouden. Terwijl wij er zijn vindt er net een bijeenkomst voor Marinemensen plaats. Met hun opgepoetste uniformen en glimmende sabels passen ze heel goed in dit decor.

Mariniers op het binnenplein
Er zijn nieuwe glazen trappenhuisen geconstrueerd en dichtgemetselde bogen opengebroken. Het geheel geeft een modern gevoel, maar de oude sfeer van een pakhuis is behouden. De tentoonstellingen zijn ondergebracht in vier vleugels: noord, oost, zuid, west. Heel handig dat deze windrichtingen op de muren van het binnenplein staan geschilderd want een doolhof is het gebouw wel. Het duurt even voordat je de logica van de indeling ziet.
We bekijken tentoonstellingen over de slavenhandel, de scheepvaart in de Gouden Eeuw, de walvisvaart, scheepsornamenten, jachtmodellen, navigatie-instrumenten en de haven van Amsterdam.
Als oceaanoverstekers, waarbij we zelf geworsteld hebben met het gebruik van de sextant, krijgen de navigatie-instrumenten van ons extra veel aandacht. Het is trouwens ook een hele mooie, blauw verlichte  zaal met de sterrenhemel op de wanden.
navigatie-instrumenten
Aan de kinderen is ook gedacht. Voor de kleinsten is er o.a. een onderwaterwereld en voor de groteren is er 'de Zeereis'. Een spannend, virtueel avontuur op zee met allerlei geluids- en lichteffecten en een 360 graden panoramafilm van een wilde zee.  Gelukkig heeft het verhaal een happy ending anders had ik er als kind nachtenlang van wakker gelegen. Heel knap gemaakt.

de onderwaterwereld
Voor de wal van het museum ligt een exacte kopie van het VOC-schip de 'Amsterdam'. Door de stromende regen en over een natte steiger rennen we de loopplank op. Binnenin het schip hebben we het rijk alleen en verbeelden ons in de 18e eeuw te leven. We klimmen van dek naar dek en zien de hut van de kapitein (waar is zijn bed?), de verblijven van de manschappen met de hangmatten en de werkplaats van de scheepstimmerman. Het is er donker en koud en de 'plafonds' zijn laag. Blij dat ik met een wat moderner scheepje vaar.

binnenin de 'Amsterdam'

Voordat we de lange reis naar huis ondernemen, bezoeken we nog even de zeer uitgebreide winkel en het restaurant. Daarna dalen we af naar de kelder waar de toiletten zich bevinden. Ik ben denk ik typisch een vrouw dat ik daar op let: ik heb nog nooit zo'n prachtige, luxe en sfeervolle locatie voor toiletten gezien...



Het was een leerzame en geslaagde dag. Ik ben ook weer even heel blij dat ik niet in Amsterdam woon: wat een crime om met de auto die stad in en uit te komen!


218. Reddingmuseum Dorus Rijkers



We zijn er op weg naar de veerboot vaak langsgereden en zeiden dan tegen elkaar: "Daar moeten we ook nog eens naar toe!" Eindelijk is het ervan gekomen.

Het Reddingmuseum is prachtig te zien als je rijdt op de doorgaande weg richting de veerhaven van Den Helder. Je ziet het aan de overkant liggen, op het terrein van de Rijkswerf vlakbij  het Marinemuseum. Het is omringd door water en een paar oude Reddingboten liggen heel zichtbaar aan de steiger voor de wal van het museum. Je kan het bijna niet missen. We komen midden in de schoolvakanties maar het verbaast ons hoe weinig bezoekers er zijn. Op vertoon van je KNRM lidmaatschapspasje is de toegang voor één persoon gratis. We maken er een grapje over: "Ik dacht dat het lidmaatschap van de KNRM voor het hele gezin is. Als ze ons dan moeten komen redden, dan mag er ook maar één persoon op de reddingboot mee aan boord?" De vriendelijke, ongetwijfeld vrijwillige medewerkster achter de balie komt met een heel omstandig verhaal om uit te leggen waarom dat zo is. Wij begrijpen er niets van en zijzelf waarschijnlijk ook niet want uiteindelijk mogen we gewoon alle twee gratis naar binnen....


roeien door de branding...

De tentoonstelling is opgebouwd in een grote loods maar het ziet er allemaal aangekleed, modern en verzorgd uit. Ik denk dat heel wat vrijwilligers zijn ingeschakeld voor het onderhoud van een en ander. Er zijn veel foto's uit lang vervlogen tijden te zien maar ook gereedschappen en logboeken. Er staan oude tractoren opgesteld die de reddingboten de zee in trokken. Maar ook wipperwagens vol met materiaal. Oude roeireddingboten van hout en wat modernere boten. Er is een brug nagebouwd waarin met geluid, film en bewegingen een aanvaring in dikke mist wordt nagespeeld. Je kan ook op een bewegende brug van een reddingboot staan die over de golven danst op een woeste zee. Je mag een windtunnel in waarin windkracht 10 opgewekt wordt. Je kan met morse seinen, verschillende scheepsbellen luiden en in de filmzaal filmpjes bekijken. De reddingboten die aan de steiger liggen zijn vast ook voor bezoekers te bezichtigen. Wij hebben echter al eerder dergelijke boten bekeken en het is ons veel te koud en te  nat om naar buiten te gaan. Als opa en oma in spé denken we gelijk: hier moeten we met onze a.s.  kleinkinderen t.z.t. ook eens naar toe!



Jammer dat dit museum niet wat meer aandacht krijgt. Het is leuk om te zien hoe al het materieel in de loop der tijd verbeterd is en zeker ook welke onmenselijke prestaties de redders van weleer moesten leveren. Deze helden verdienen zoveel meer aandacht en erkenning dan ze nu krijgen.


De KNRM is voor bootjesmensen een onmisbare instantie. Eigenlijk zou iedereen die vaart, hier verplicht lid van moeten zijn. Ik ontvang regelmatig Tweets van de KNRM waarin om nieuwe opstappers wordt gevraagd. Het is dat ik de leeftijd niet meer heb en te ver weg woon van een kuststation want anders had ik me direct aangemeld! Wie wil?

217. Schandalig!


Iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar gewenst! Dat het maar weer een heel mooi zeilseizoen mag worden.
Een nieuw jaar; nieuwe voornemens.

Schandalig hoe lang ik al niet meer op mijn blog geschreven heb. Misschien is het tijd voor een andere boot? (Dat was een grapje Bob: niet schrikken!) Ik zie hetzelfde bij andere watersportkennissen gebeuren: de eerste winters van een nieuwe boot valt er nog zoveel te ontdekken, te klussen en aan te passen dat je daar met gemak honderden blogs over vol kunt pennen. Naarmate je een boot langer in je bezit hebt, raakt ze steeds meer 'af' en blijven er steeds minder doe-het-zelf onderwerpen over om op de blog te beschrijven zonder in herhalingen te vallen. Wat hebben we het bijvoorbeeld druk gehad met het oplossen van het probleem van de stinkende waterleiding en waterzak. Het inbouwen van de windmeter was die eerste winter ook een hele klus: zomaar een gat zagen in het schot vergt toch wel enige moed. Dan de montage van de extra handset van de marifoon in de kuip, het aanleggen van walstroom en het timmeren van extra plankjes en kastjes. Het afgelopen jaar nog hebben we drie AIS transponders naar de knoppen geholpen. Dat was niet onze schuld, maar ja, het houdt  je wel bezig.

Op een gegeven moment is de boot naar je zin (of het geld op…) en moet je andere bronnen aanboren. Dan volgen de verhalen over onze eerste overtocht vanuit Engeland, onze reisjes naar de Wadden, voor het eerst droogvallen, vakanties naar Zeeland, de Randmeren en deze zomervakantie naar de Duitse eilanden. Buiten het Nederlandse seizoen om dan ook nog onze prachtige zeiltochten met de 'Zeevonk' rond Curacao, Bonaire, Saba, Sint Maarten en Sint Eustatius. Afgesloten met vorig jaar onze Atlantische oversteek naar de Azoren.

Voorgaande jaren struinden we 's winters allerlei watersportevenementen in het land af: we bezochten beurzen, wedstrijden, workshops, lezingen, bijeenkomsten en exposities. We deden er alles aan om maar met een goed gevoel die lange, koude, donkere winter door te komen. Naar mijn gevoel is er momenteel niet zoveel nieuws onder de zon. Dat schept weer nieuwe uitdagingen: wat valt er nu nog te beleven en te ontdekken? We gaan gewoon weer op zoek naar andere interessante, watersportgerelateerde bezigheden.

Om mee te beginnen, storten we ons binnenkort eerst op een workshop meteorologie. Het blijft een moeilijke materie en het is niet mijn hobby, maar allicht steken we er wat van op en dat komt altijd van pas. Ik zie ook met veel verlangen uit naar de start van de komende Volvo Ocean Race. Heerlijk om die helden weer te volgen op hun spannende reis rond de wereld. De 'damesboot' en de Nederlandse bo(o)t(en) krijgen natuurlijk mijn onverdeelde aandacht. Verder is er nog een hele bijzondere ontwikkeling op het persoonlijke vlak. Bob en ik worden het komend jaar verblijd met onze twee eerste kleinkinderen. Met ouders die niet bijzonder in het zeilen geïnteresseerd zijn wordt het voor ons een hele uitdaging om deze twee kleine matroosjes 'watervast' te maken!

Er komt vanzelf weer van alles op ons pad: we gaan ervoor!